Την Περιφέρεια Πελοποννήσου, συγκεκριμένα την περιφερειακή ενότητα Μεσσηνίας και την αντιπεριφερειάρχη Ελένη Αλειφέρη, “δείχνουν” ως υπεύθυνη τοπικά συμβούλια της Καλαμάτας για τις απώλειες που προκάλεσε ο δάκος στη φετινή ελαιοπαραγωγή. Καταγγέλλουν ως καταστροφική την επιλογή να εξαιρεθούν περιοχές από τη δακοκτονία, μιλούν για διάτρητη διαδικασία και αναφέρονται μέχρι και σε ολική καταστροφή! Συζητήθηκε χθες το θέμα στο δημοτικό συμβούλιο.
Την αντιπεριφερειάρχη Μεσσηνίας, Ελένη Αλειφέρη, κατονομάζουν πολλά τοπικά συμβούλια του δήμου Καλαμάτας ως την υπεύθυνη για τις μεγάλες απώλειες που είχαν οι ελαιοπαραγωγοί της Καλαμάτας από το δάκο. Συγκεκριμένα, με επίσημες αποφάσεις τα Τοπικά Συμβούλια του δήμου Καλαμάτας απάντησαν στο ερώτημα, που τους τέθηκε από το δήμο, περί της συμμετοχής τους στο πρόγραμμα δακοκτονίας του 2017, προκειμένου στη συνέχεια (σσ χθες) το δημοτικό συμβούλιο να λάβει γνωμοδοτική απόφαση. Με τις αποφάσεις τους τα τοπικά συμβούλια της Θουρίας, Ασπροχώματος, Βέργας, Άριος, Μικρομάνης, Ελαιοχωρίου, Αγίου Φλώρου, Αριοχωρίου, Αλωνίων και Ασπροπουλιάς (συνολικά, δηλαδή, μιας μεγάλης έκτασης του δήμου Καλαμάτας) αποδίδουν ευθύνες για την επέλαση του δάκου στις επιλογές της Περιφέρειας Πελοποννήσου. Κάνουν λόγο για λανθασμένη απόφαση από την κα Αλειφέρη να εξαιρεθεί από τη δακοκτονία μεγάλο μέρος της Βέργας, βασιζόμενη σε μια διάταξη περί πυκνοκατοικημένων περιοχών. Αναφέρουν ότι αυτό οδήγησε στη δημιουργία μεγάλων πληθυσμών δάκου που δεν καταπολεμήθηκαν έγκαιρα. Στη συνέχεια, όταν η καταστροφή έγινε ορατή, αναφέρεται ότι έγινε αλόγιστη χρήση φυτοφαρμάκων, προκειμένου να σωθεί τμήμα της παραγωγής. Το ίδιο αναφέρουν ότι έγινε σε πολλές περιοχές της Καλαμάτας καθώς υπογραμμίζουν ότι, ακόμα και εκεί που πραγματοποιήθηκε πρόγραμμα δακτοκτονίας, υπήρξαν μεγάλα προβλήματα. Μιλούν για καθυστέρηση της έναρξης του προγράμματος, κενά στην διαδικασία υλοποίησής του (επιτήρηση, ποιότητα και ποσότητα φυτοφαρμάκων που χρησιμοποιήθηκαν)και σημειώνουν ότι στις περιοχές τους η καταστροφή φτάνει μέχρι και το 100% της παραγωγής και ότι η ποιότητα του ελαιολάδου που απέμεινε ήταν κάκιστη και άρα και χαμηλή τιμή.
