«Δημοσιογραφία θα πει να δημοσιεύεις όσα ενοχλούν τους άλλους και δεν θέλουν να μαθευτούν. ‘Όλα τα άλλα είναι δημόσιες σχέσεις» έχει πει ο Τζ. Όργουελ, περικλείοντας σε 20 μόνο λέξεις τον ορισμό της δημοσιογραφίας και του δημοσιογράφου.
Η επαγγελματική μου σταδιοδρομία, στον χώρο, ξεκίνησε αναπάντεχα ένα πρωινό στους Αμπελόκηπους. Φοιτητής, τότε, δέχθηκα ένα τηλεφώνημα. Στην άλλη άκρη της γραμμής άκουσα την φωνή ενός σπουδαίου δημοσιογράφου. Ήταν ο Χρήστος Πασαλάρης. «Να έχεις γερό στομάχι, να αντέχεις τις αφραγκιές και να αγαπάς την αλήθεια» ήταν τα λόγια του, ως απάντηση στο πρώτο βιογραφικό που έστειλα με την ένδειξη: «θέλω να γίνω δημοσιογράφος».
Ο καιρός πέρασε και χρειάστηκαν περισσότερα από 15 χρόνια για να μάθω το μάθημά μου. Δεν είμαι από τους δημοσιογράφους που θα παραστήσουν τον αντικειμενικό. Η πορεία μου στο χώρο, κυρίως στη Μεσσηνία, είναι γεμάτη από λάθη. Και ανθρώπους (πολιτικούς και συνεργάτες) έχω αδικήσει, και σε λάθος ανθρώπους έχω πιστέψει, και γεγονότα δεν «μέτρησα» όπως έπρεπε, και με τα «θέλω» των εκδοτών – καναλαρχών έχω συμβιβαστεί. Όποιος δημοσιογράφος, άλλωστε, υποστηρίζει το αντίθετο για τον εαυτό του λέει ψέματα. Ωστόσο, πάντοτε, για εμένα, μεγαλύτερη σημασία έχει γιατί κάποιος κάνει ένα λάθος παρά το ίδιο το λάθος. Στην πορεία μου, λοιπόν, ποτέ δεν έκανα λάθος επειδή «τα πήρα» ή επειδή θέλησα να «εξυπηρετήσω» πρόσωπα η καταστάσεις. Δεν έκανα λάθη «γλείφοντας».
Πέρα από τα αναπόφευκτα λάθη όμως η ενασχόληση μου με τη δημοσιογραφία έχει πολλές (ευτυχώς είναι οι περισσότερες) σημαντικές στιγμές. Οι σημαντικότερες όλων, παραδόξως, έχουν να κάνουν με τις στιγμές – και είναι αρκετές αυτές- που έμεινα άνεργος. Τις στιγμές που δεν δέχθηκα να παραποιήσω την αλήθεια και είπα «παραιτούμαι», τις στιγμές που δεν δέχθηκα να ρουφιανέψω και είπα «παραιτούμαι», τις στιγμές που υπερασπίστηκα συνεργάτες μου και είπα «παραιτούμαι», τις στιγμές που συνειδητοποίησα ότι με χρησιμοποιούν και είπα «παραιτούμαι».
Αυτές τις στιγμές έμαθα το μάθημα του δάσκαλου Χρ. Πασαλάρη. Έμαθα τι εστί «γερό στομάχι», έμαθα τι εστί «αφραγκιές», έμαθα τη δύναμη της αλήθειας. Ωστόσο ποτέ δεν εγκατέλειψα. Μπορεί το τηλέφωνο να μην χτυπούσε πια, μπορεί οι «φίλοι» να εξαφανίστηκαν, μπορεί η δυνατότητα έκφρασης να μην υπήρχε, αλλά παρέμεινα σταθερός στην απόφασή μου. «Ποτέ πια δημοσιογράφος αν δεν μπορώ να πω μόνο την αλήθεια».
Το καινούριο εγχείρημα, λοιπόν, το www.messiniapress.gr, είναι αυτό ακριβώς. Είναι η προσπάθεια του δημοσιογράφου να πει την αλήθεια. Είναι η προσπάθεια μου να απεμπλακώ από «αφεντικά», είναι η προσπάθεια μου να βρεθώ απέναντι σε πρόσωπα και καταστάσεις. Αν πετύχω ή όχι θα φανεί στην οθόνη του υπολογιστή, αλλά για ένα πράγμα είμαι σίγουρος: Η «δημοσιογραφία» – δημόσιες σχέσεις δεν έχει καμία θέση στο δικό μου πληκτρολόγιο.
Ολοκληρώνοντας, το πρώτο και τελευταίο κείμενο που γράφω σε πρώτο ενικό, θα πρέπει να αναφερθώ σε ορισμένους, σημαντικούς ανθρώπους που πίστεψαν και πιστεύουν στην προσπάθεια που κάνω και βοηθούν στο νέο εγχείρημα. Την συνοδοιπόρο και συμμαχήτρια Βασιλική, τα μέλη της οικογένειας που πάντα στάθηκαν και στέκονται δίπλα μου, τη μικρή Λαμπρινή που διαπερνά τη ζωή μου σαν μια κόκκινη γραμμή και αποτελεί την έμπνευσή μου. Τέλος, θα ήταν παράλειψη να μην αποδώσω τον σεβασμό μου, στον μοναδικό άνθρωπο που δείχνει έμπρακτα την εμπιστοσύνη του στο πρόσωπό μου, στον μοναδικό άνθρωπο που βοηθά με κάθε κόστος τη νέα προσπάθεια. Στον άνθρωπο που απεχθάνεται τα «ευχαριστώ». Σύντροφε ξεκινάμε!
Π. Μουρίκης
δημοσιογράφος
