Η εορτή της λαμπροφόρου Αναστάσεως του Κυρίου είναι μια γιορτή που φέρνει στη ζωή των ανθρώπων την ελπίδα και την προσδοκία για κάτι καλύτερο. Και αυτή η ελπίδα και η προσδοκία δεν είναι μια ιδέα, δεν είναι μια ψυχολογική κατάσταση, αλλά στηρίζεται πάνω σε μια πραγματικότητα. Στην πραγματικότητα της Ανάστασης ενός προσώπου, που είναι ο Χριστός, ο Θεός ο οποίος φανερώθηκε πάνω στη γη εν σαρκί. Αυτή η ελπίδα γίνεται πραγματικότητα στον άνθρωπο επειδή ακριβώς μέσα της κρύβει τη δύναμη της προσδοκίας και εκφράζει την εμπιστοσύνη στον Θεό ως μια κατάσταση σταθερότητος, ζωής και επιπλέον ως μια κατάσταση τέτοια, η οποία δεν οδηγεί στην απογοήτευση, αλλά αντίθετα δίνει μια δυναμικότητα και μια εγρήγορση. Όλα αυτά φαίνονται μέσα από τη ζωή του Χριστού, έτσι όπως εκείνος μας τη φανέρωσε, και τα οποία συγκεκριμενοποιούνται μέσα από την άσκηση της υπομονής που εκείνος υπέδειξε.
Ακόμη και απέναντι σε αυτούς οι οποίοι τον κυνηγούσαν, στην άσκηση και την αυταπάρνηση όταν θυσίαζε τα πάντα για τη ζωή του. Και από τη ζωή του προς όφελος όλων των ανθρώπων, όταν προσέφερε την ίδια τη ζωή του θυσιαστικά πάνω στον σταυρό για να μπορέσει έτσι με τον τρόπο αυτό να δώσει τη δυνατότητα της απόλυτης σωτηρίας στους ανθρώπους. Εμείς, λοιπόν, οι οποίοι αναζητούμε αυτό ακριβώς το μήνυμα της Ανάστασης, το ελπιδοφόρο μήνυμα της Ανάστασης, πρέπει μέσα από τη ζωή μας να επιβεβαιώνουμε πρώτα το πνεύμα της εμπιστοσύνης, το πνεύμα της σταθερότητας, το πνεύμα της εγρήγορσης και το πνεύμα της μη απογοήτευσης, ενστερνιζόμενοι στη ζωή μας αυτά που ο ίδιος ο Χριστός μας έδωσε, δηλ. την άσκηση, την υπομονή, την αυταπάρνηση, την αγαπητική προσφορά και θυσία. Αυτά τα στοιχεία χαρακτήρισαν τον ίδιο τον Χριστό, με τα οποία κατάφερε μέσα από τη ζωή του να πατήσει θανάτω τον θάνατο.
Τελικά, όσο ο άνθρωπος μπορεί και αυξάνει μέσα του την ελπίδα ως εμπιστοσύνη και προσδοκία τόσο εδραιώνει αυτό το οποίο του φανερώνει ο Θεός μέσα από την Ανάσταση του προσώπου του Χριστού και με τον τρόπο αυτό του δίνει και την προοπτική, όχι μόνο μια προοπτική σε συναισθηματικό επίπεδο, αλλά μια προοπτική με δυναμικότητα και εγρήγορση που για μεν τους ανθρώπους είναι πρόξενος χαράς, για δε τον ίδιο είναι προσδοκία και εκπλήρωση αυτού του πράγματος που περιμένουμε και γι? αυτό το πράγμα που αγωνιζόμαστε.
Όλο αυτό το πλαίσιο της φαινομενικής αντινομίας μεταξύ θανάτου και Αναστάσεως, λύπης και χαράς, ελπίδας και απελπισίας το βλέπουμε στα Εγκώμια της Μεγάλης Παρασκευής. Είναι ακριβώς οι ύμνοι οι οποίοι προήλθαν μέσα από την έκφραση της λαϊκής ευσέβειας και αποτυπώθησαν λειτουργικά και διασώζονται λειτουργικά. Αν θα δείτε τόσο από τον τρόπο με τον οποίο ψάλλονται αυτά τα Εγκώμια όσο και από το περιεχόμενο το θεωρητικό αυτών των Εγκωμίων, μας δείχνουν ότι τίποτε δεν χάνεται με τον σταυρό και τον θάνατο. Γιατί όλα αυτά τα διαδέχεται η Ανάσταση που είναι η ελπίδα του κόσμου. Αρκεί εμείς να εμπιστευθούμε τη ζωή μας στον Αναστημένο Χριστό, χωρίς όρους, χωρίς προϋποθέσεις, χωρίς υστεροβουλίες, χωρίς να ζητάμε κάτι για τον εαυτό μας και επιπλέον να έχουμε μέσα μας εδραία την πεποίθηση ότι θα μπορέσουμε αυτά τα οποία ελπίζουμε και προσδοκούμε να γίνουν πραγματικότητα. Μόνο τότε, μέσα από μια τέτοια στάση ζωής, μπορούμε να ενστερνιστούμε στη ζωή μας το μήνυμα της Αναστάσεως του Χριστού ως ένα μήνυμα ελπίδας, να δώσουμε χαρά στους συνανθρώπους μας, να δώσουμε ελπίδα στους συνανθρώπους μας και εμείς να βρισκόμαστε σε συνεχή εγρήγορση μέσα από την οποία θα επιβεβαιώνουμε την εμπιστοσύνη μας απέναντι στον Θεό.
Όλα αυτά τα οποία βλέπουμε σήμερα και που είναι, δυστυχώς, γεγονότα τα οποία αμαυρώνουν, καταστρέφουν αυτή την εικόνα της ελπίδας, -και αναφέρομαι στα γεγονότα που έγιναν στην Αίγυπτο, του θρησκευτικού φανατισμού- αποδεικνύουν ακριβώς ότι μέσα από τον άνθρωπο έχει χαθεί το πνεύμα της ελπίδας και της προσδοκίας ως εμπιστοσύνη στον Θεό. Θεωρούμε ότι οι άνθρωποι μπορούν από μόνοι τους να επιβάλλουν ή να επιβληθούν στους ανθρώπους που δυστυχώς μέσα από μια τέτοια δυνατότητα, από μια τέτοια διαδικασία επιβουλής δεν δίνουν τη χαρά, αλλά τη λύπη, δεν μπορούν να δώσουν την ελπίδα, αλλά μια απέλπιδα κατάσταση, δεν μπορούν να δώσουν ζωή, αλλά δίνουν θάνατο και πλέον αντί να δίνουν μια προοπτική μέλλοντος στη ζωή των ανθρώπων, δημιουργούν μια κατάσταση σταθερότητας, ίσως και οπισθοδρόμησης, που συγχρόνως δεσμεύει τους ανθρώπους και δεν τους αφήνει ελεύθερους να μπορέσουν να διαμορφώσουν το μέλλον τους.
Η ελπίδα της Ανάστασης πρέπει να μας συντροφεύει όλους, η προσδοκία που έρχεται από αυτή την ελπίδα εκ μέρους των ανθρώπων πρέπει να είναι το γεγονός εκείνο μέσα από το οποίο θα επιβεβαιώνεται η εμπιστοσύνη μας απέναντι στον Θεό. Και τότε υπάρχει και σταθερότητα ζωής και ελπίδα ζωής και προσδοκία για ένα καλύτερο αύριο.
Θα ήθελα να ευχηθώ σε όλους Καλή Ανάσταση και ο Αναστάς Κύριος να είναι πάντα Φως, Φως που λάμπει στους ανθρώπους και εκπέμπει το φως της ελπίδας και της προσδοκίας για ένα καλύτερο αύριο.
Μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος
πηγή: ΑΠΕ
