Αναμφισβήτητα το φετινό καλοκαίρι έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον για την πολιτική σκηνή της χώρας μας. Παραιτήσεις, σκοπιανό, Μοσκοβισί και στο βάθος εκλογές. Σίγουρα τα προηγούμενα καλοκαίρια τα είχαμε συνηθίσει πιο ήρεμα όμως αυτό πραγματικά διαφέρει. Μέσα σε μεγάλο πολιτικό αναβρασμό βρίσκεται πλέον η κυβέρνηση καθώς μετά και τις δηλώσεις δια στόματος Καμένου προβλέπονται εκλογές νωρίτερα από το 2019. Η δήλωση βέβαια ότι θα ρίξει την κυβέρνηση και αυτή η περίσσεια υπερηφάνεια δε δείχνει τίποτε άλλο παρά μόνο μια στάση ανεύθυνη και επιβλαβή για τη χώρα, ένα κανονικό θέατρο. Μέσα από αυτές τις συνθήκες φαίνεται πως η λύση του κινήματος αλλαγής είναι η πιο καίρια και υπεύθυνη απ’ όλες. Είναι άδικο για τον ελληνικό λαό να μην υπάρχει μια εθνική κοινή στάση ευθύνης όπως το ΚΙΝ.ΑΛ είπε από την αρχή. Είναι ανήκουστο να μην υπάρχει σεβασμός απέναντι στην πλειοψηφία του ελληνικού λαού που διαφωνεί με την συμφωνία των Πρεσπών, όπως επίσης απαράδεκτο είναι και το αφήγημα της εξόδου από τα μνημόνια με τους συνταξιούχους να αναμένεται να πρωταγωνιστούν μέσα στο δεκαεννιά λόγω των αναμενόμενων περικοπών. Και είναι πολλά ακόμα που μπορούμε να προσάψουμε στην εν λόγω κυβέρνηση αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα έχει κυβέρνηση με ημερομηνία λήξης την ημέρα που θα έρθει στη βουλή το σκοπιανό, είναι ευκαιρία λοιπόν η πρώτη φορά αριστερά και η ακροδεξιά της ουρά να φύγουν από τις αγαπημένες τους καρέκλες και να παραδώσουν την χώρα στην αριστερά της ευθύνης, της αλήθειας, της προόδου και του κοινού καλού. Για όλα αυτά εκπρόσωπος υπάρχει και είναι το κίνημα αλλαγής, με δέσμευση ότι η βάση των ανθρώπων που την απαρτίζουν θα είναι πρωταγωνιστές των εξελίξεων και τρανό παράδειγμα αποτελεί το σκοπιανό. Το συγκεκριμένο θέμα είναι κομβικής σημασίας όχι μόνο για την χώρα αλλά και για την ίδια την παράταξη με ποτάμι και Ραγκούση να εμφανίζουν μια στάση τελείως αντίθετη από αυτή που στο παρελθόν είχαν. Δυστυχώς για κάποιους αποχωρήσαντες το ΚΙΝ.ΑΛ δεν είναι μαγαζί είναι η μετάβαση σε μια νέα λύση για την χώρα και σε μια προοπτική ξεκάθαρη και πάντα μέσα από ανοιχτές διαδικασίες. Δεν πρέπει λοιπόν να μιλάμε για αποχώρηση του ποταμιού από το ΚΙΝ.ΑΛ, αλλά για αποχώρηση του Σταύρου Θεοδωράκη και κάποιων στελεχών. Ένα μεγάλο μέρος του ποταμιού έμεινε στις τάξεις του κινήματος επιλέγοντας να τιμήσει την ιδρυτική διακύρηξη που υπέγραψε αλλά και για να συνεχίσει τον αγώνα που δεσμεύτηκε να δώσει. Οι ‘βόλτες’ όμως βουλευτών και στελεχών από κόμμα σε κόμμα φέτος πραγματικά είχαν την τιμητική τους και εδώ για μια ακόμη φορά φαίνεται ποιος χώρος έμεινε συμπαγής από την πρώτη στιγμή’ το κίνημα και η κεντροαριστερά. Είδαμε την πλευρά Καραμανλή να τάσσεται υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, είδαμε το ποτάμι να τάσσεται υπέρ της συμφωνίας του σκοπιανού ενώ στη βουλή ψήφιζαν την μομφή κατά της κυβέρνησης, αλλά το αποκορύφωμα ήταν αυτό με τον Γιάννη Ραγκούση. Ο κύριος ‘Καλλικράτης’, Γιάννης Ραγκούσης πέραν από τα προβλήματα που έφερε στην τοπική αυτοδιοίκηση, πέραν της υποψηφιότητας του για την προεδρία του ΚΙΝ.ΑΛ είδαμε να μεταμορφώνεται σε Αλέξη Τσίπρα και να εξαπωλύει έναν οχετό συκοφαντιών απέναντι στον φορέα που τον στήριξε και την εκλεγμένη πρόεδρο του. Είναι θράσος λοιπόν να θέτει ζητήματα μη τήρησης της δημοκρατίας στην παράταξη. Είναι επιλογή του να ταχθεί στο πλευρό του Αλέξη Τσίπρα αλλά πρέπει να γνωρίζει πως οι ψηφοφόροι του θα είναι αυτοί που θα τον κρίνουν. Από τέτοιου είδους διαδικασίες η παράταξη δυναμώνει δεν πέφτει , ούτε ηθικά αλλά ούτε και δημοσκοπικά, όσο για το αν η Φώφη Γεννηματά αξίζει να ηγείται του φορέα θα αναφέρω σαν παράδειγμα την τελευταία δημοσκόπηση προ ενός μήνα [που έδειχναν την κυρία Γεννηματά δεύτερη για την καταλληλότητα ανάληψης της προθυπουργίας. Απέναντι λοιπόν σε ποτάμια και Ραγκούσιδες η απάντηση είναι ενότητα και σχέδιο ΕΛΛΑΔΑ για να πάει μπροστά ο τόπος κια να έρθουν καλύτερες μέρες για την χώρα.
Αντώνης Καρατζάς
Εκπαιδευτικός
Μέλος του ΚΙΝ.ΑΛ
