Σε «στοίχημα» και όχι σε όραμα για το δήμο Καλαμάτας έχει μετατραπεί η υποψηφιότητα για την πολιτιστική πρωτεύουσα. Η έλλειψη οράματος έναντι του εγχειρήματος είναι, πλέον, εμφανής και στους πιο αδαής περί των πολιτιστικών της πόλης. Η «νίκη», δε, της “τεχνοκρατικής κουλτούρας” και η επιθυμία να κερδηθεί το «στοίχημα» είναι, επίσης, πασιφανές ότι έχει κυριεύσει κάθε προσπάθεια της δημοτικής αρχής για την διεκδίκηση της πολιτιστικής πρωτεύουσας.
Το μεγάλο έλλειμα, που εν πολλοίς μετατρέπει την διαδικασία της διεκδίκησης του τίτλου της πολιτιστικής πρωτεύουσας σε ζήτημα απλής διαχείρισης, φαίνεται από την στόχευση της δημοτικής αρχής, η οποία εξαντλείται, από τη μία, στην ανάγκη συγκέντρωσης πόρων και, από την άλλη, στην ανάγκη για «τακτοποίηση» τυπικών και μετρήσιμων μεγεθών που ορίζονται ως προϋποθέσεις για τη συμμετοχή στο διαγωνισμό. Η δημοτική αρχή έχει επιδοθεί σε ένα μπαράζ επαφών με ιδιώτες για να βρει τους αναγκαίους πόρους, γεγονός που έχει επισκιάσει κάθε άλλη ουσιαστική προετοιμασία. Την ίδια στιγμή ο οργανισμός που είναι υπεύθυνος για την διεκδίκηση του τίτλου, αντιμετωπίζει την υπόθεση της υποψηφιότητας με ξεπερασμένους όρους μάρκετινγκ που θυμίζουν πρακτικές που …άνθισαν τη δεκαετία του 1990. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα όσα έγιναν γνωστά για το «πάσο πολιτισμού», μια πρακτική που στόχο έχει να προσελκύσει «πελάτες» οι οποίοι θα «συμπαραταχθούν» με το εγχείρημα της υποψηφιότητας. Θυμίζει κλασικές πρακτικές super market που σου βγάζουν μια κάρτα και σε καταγράφουν ως πελάτη. Και αυτό φαίνεται ότι έχει ανάγκη αυτή τη στιγμή το γραφείο υποψηφιότητας, «πελάτες» που θα θεωρηθούν συμμέτοχοι στην διαδικασία, αυτό μετράει άλλωστε ως τυπικό προσόν μιας πόλης.
Την ίδια στιγμή, ωστόσο, έχει χαθεί η ουσία. Μια πόλη πορεύεται προς τη μεγαλύτερη πρόκλησή της, σύμφωνα με την οριοθέτηση που έχει κάνει ο κ. δήμαρχος, αλλά την ίδια στιγμή αυτή η πόλη είναι απούσα από τη διαδικασία. Με κανένα τρόπο δεν έχει προωθηθεί η έννοια της συμμετοχής, η έννοια της συνδιαμόρφωσης, η έννοια της κοινωνικής ενεργητικότητας. Η πόλη δεν έχει γίνει κοινωνός του οράματος για την πολιτιστική πρωτεύουσα, απλά γιατί δεν υπάρχει τέτοιο. Αν υπήρχε, νομοτελειακά, θα προκαλούσε τα κοινωνικά αντανακλαστικά ολόκληρης της πόλης.
Λίγους μήνες πριν από την οριστική κρίση για το ποια πόλη θα πάρει το χρίσμα θα περίμενε κανείς η Καλαμάτα να δονείται από τη ζέση της να φανεί αντάξια της πρόκλησης. Αντ’ αυτού, η πόλη – σαν να μην υπάρχει κανένα διακύβευμα – ζει την καλοκαιρινή της ραστώνη. Και καλώς πράττει η πόλη. Όλοι γνωρίζουν άλλωστε ότι το διακύβευμα της πολιτιστικής πρωτεύουσας δεν αφορά την πόλη αλλά την ανάγκη μια δημοτικής αρχής να εμφανιστεί ως κυρίαρχη της δικής της πολιτικής – όχι πολιτιστικής- πρωτεύουσας.
